Als we Jorieke willen zien moeten we 112 bellen, roepen haar vriendinnen. Geintje natuurlijk, maar deze passie kost inderdaad tijd. Dat weerhield Jorieke er niet van de daad bij het woord te voegen en zich aan te melden als vrijwillig brandweervrouw in het mannenkorps van Vriezenveen. Benieuwd hoe ze haar zoon voorbereidde op die stap?
Mijn gezin wist dat ik op persoonlijk vlak een stap wilde maken. Mijn carrière een boost geven met een studie of echt mijn hart volgen en bij de brandweer gaan. Ik heb altijd een voorliefde voor de brandweer gehad. Mens en dier willen helpen op heel kwetsbare momenten. Ik bezocht een informatieochtend op Trainingscentrum Oost-Nederland (Troned), onderdeel van de Twente Safety Campus op het voormalige vliegveld Twente. Die gaf een heel goed beeld van wat ik kon verwachten van het opleidingstraject tot brandweer. “Dit is wat ik wil!”
“Mijn zoon riep me na: Succes mama!”
– Jorieke, vrijwilliger
We wonen vlakbij de kazerne. Je ziet de actie als de sirene gaat. Indrukwekkend! “Als mama brandweer is, moet ze als de pieper gaat alles laten vallen en er als een speer vandoor. Cool!” Maar dat kan ook weleens vervelend zijn. Als we bijvoorbeeld afgesproken hebben om samen iets leuks te gaan doen. Dat is al eens gebeurd en mijn zoon riep me na: “Succes mama!”. Dat geeft je toch een warm gevoel. Ook schetste ik hem de situatie dat het voor kan komen dat mama er niet is met eten en papa nog op zijn werk zit. “Mama, dan red ik mij. Ik zet mijn spaarpot op de kop en fiets naar de cafetaria om de hoek.”
Ik maak deel uit van kazerne Vriezenveen. Onze club bestaat uit 25 vrijwilligers. Ik ben de enige vrouw. Dat heeft voeten in aarde gehad. “Een vrouw in ons midden, dat is even wennen!” Na enkele maanden kreeg ik een mooi compliment: “Je doet het goed en je bent een leuke aanvulling voor het team.” Als er dan toch een vrouw bij moest, was ik de beste kandidaat.
Ik heb het brandweervak onderschat. Je blust echt niet zo maar even een brand. Daar gaat een intensieve en afwisselende opleiding, veel theorie en oefening aan vooraf. En met het behalen van je diploma ben je er niet. Je moet vakbekwaam blijven en jezelf blijven ontwikkelen. Ook het vak zelf ontwikkelt zich. Met nieuwe bedreigingen en nieuwe technieken. Mijn eerste opleidingsjaar ging niet zonder slag of stoot. Met een aantal onderdelen had ik echt moeite. Veel doe je samen en we motiveerden elkaar. Ook de support vanuit mijn kazerne heeft me erdoorheen geholpen. Zit het even tegen? Volgende keer beter. En zo is het maar net!
In mijn baan als ambulant hulpverlener heb ik al voor hete vuren gestaan. Ik werk bij Limor, een landelijke instelling voor maatschappelijke ondersteuning en rehabilitatie. Ik begeleid mensen met psychiatrische psychosociale en/of verslavingsproblematiek. In spannende situaties weet ik de kalmte te bewaren. Mijn manager heeft vrienden bij de vrijwillige brandweer in Friesland. Toen ik mijn brandweerplannen met hem besprak was hij enthousiast: “Dat zie ik jou ook wel doen!”
Mijn beste ervaring bij de brandweer tot nu toe was mijn eerste uitruk. Midden in de nacht was er brand bij een metaalrecycling bedrijf. Niet groot en voor het korps niet heel spannend. Maar door mijn lijf gierde de adrenaline vanaf het moment dat de pieper ging. Ik heb zelfs geblust met de lagedrukslang. Onvergetelijk. Dit is passie! Je inzetten voor mensen en dieren in nood en voor je team. Ik word daar een rijker mens van.
Ik ben vrouw, moeder, vriendin én brandweer. Trek ook de stoute schoenen aan en help mee Twente veiliger te maken!
Bezoek de pagina Lees ook de ervaringsverhalen van Sophie, Brian, Tony, Hans, Bjarne en Mariska >