‘We deden die vrijdagmiddag in oktober een steigerung. Dat is een trainingsvorm waarbij je het tempo geleidelijk opvoert. Toen ik op topsnelheid lag, raakte ik vlak voor de bocht uit balans. Ik viel achterover en schoot met zo’n 45 kilometer per uur de boarding in. Schrikken natuurlijk, maar ik viel zoals het hoorde en wilde snel weer opstaan.’

Stalen haak

‘Het lukte me alleen niet om overeind te komen. Eerst dacht ik nog dat mijn pak ergens aan vastzat. Maar toen ik mijn bovenbeen voelde, wist ik dat het mis was. De boarding was losgeraakt. Hierdoor lag één van de stalen haken, waaraan de boarding wordt bevestigd, bloot. Juist die haak had zich in mijn bovenbeen geboord. Ja, toen dacht ik wel: oei, dit is niet goed.’

Losgeknipt

‘Peter Kolder, de bondscoach junioren, was meteen bij me. Mijn trainer Jan Coopmans belde 112. Gelukkig was er geen slagader geraakt, de wond bloedde nauwelijks. Het was een kwestie van rustig blijven en wachten op hulp. Ik was enorm opgelucht toen de hulpdiensten er waren. Het ambulancepersoneel gaf mij iets om kalm te blijven. Daarna werd alles een beetje wazig. Ik herinner me nog dat de brandweer de haak losknipte en die uit mijn been haalde. Voor ik het wist, lag ik op de brancard.’

Bedankje

‘In het ziekenhuis bleek dat ik over mijn hele dijbeen een flinke wond had: er waren 23 hechtingen nodig, onderhuids ben ik ook gehecht. Het kostte weken voordat ik hersteld was. Hierdoor is mijn seizoen niet geworden wat ik ervan had gehoopt. Inmiddels train ik weer voluit. Ik hoop op de NK Sprint nog één keer te kunnen vlammen. En de mensen van de brandweer? Die heb ik een kaartje gestuurd. Super dat zij er voor mij waren en me zo goed hebben geholpen.’

Tekst: Bert Kobus
Beeld: Team Horsthuis