Vorige zomer trouwde Mariska met Rudi. Zij is al 10 jaar bij de vrijwillige brandweer. Ga je de verbintenis met haar aan, dan krijg je er een beetje Brandweer Twente bij. Rudi is al gewend aan een brandweervrouw in huis en hun kinderen Merle en Rinze ook. Mama is een hit bij klasgenootjes! Zeker toen ze ook nog op tv kwam als voorlichter bij een grote brand. Is de vrijwillige brandweer te combineren met een gezinsleven?
Volgens Mariska gaat dat heel goed. “We zijn goed op elkaar ingespeeld. Wonen gelukkig naast opa en oma. Als de pieper gaat, beslis ik in enkele seconden of het verantwoord is wel of niet te gaan. We werken volgens ‘vrije instroom’. Is de wagen vol, dan vertrekt deze. Ben je te laat op de kazerne, dan ga je niet mee. Een brand wacht niet op jou. Als Rudi thuis is, kan ik weg. Eén blik bij opa en oma naar binnen is genoeg om te weten of zij kunnen oppassen. Gaat de pieper ’s nachts dan zijn Rudi en ik meteen wakker. Hij doet de deur al open of zet de auto startklaar. Soms komt het simpelweg niet uit. Geen oppas, een feestje, een rotdag. Dan hoef je je niet af te melden.
“Mijn werkgever juicht mijn ‘bijbaan’ bij de brandweer toe.”
– Mariska, vrijwilliger
De pieper kan ook gaan onder werktijd. Mijn werkgever juicht mijn ‘bijbaan’ bij de brandweer toe. Ik ben beleidsadviseur integrale veiligheid bij Gemeente Hof van Twente. Dat gaat over zorg en veiligheid, openbare orde problematiek, aanpak ondermijnende criminaliteit en COVID-19. De brandweer past wel in dat plaatje.
Ik studeerde integrale veiligheidskunde. Politie, defensie en de brandweer hebben me altijd aangetrokken. Ik wilde anderen helpen én actie. Toch twijfelde ik of ik dit zou kunnen. Proberen kan altijd en de selectiedag bij Brandweer Twente was een mooie ervaring! Te midden van alleen maar kerels volbracht ik deze missie, tegen mijn eigen verwachting in. Dit is wat je wilt, laat zien dat je het kunt! Al tijdens de opleiding maak je deel uit van het korps en binnen afzienbare tijd mag je op uitruk. Dan sta je daar gewoon en draag je bij aan een veilig Twente.
Je bent een team. Vertrouwen, assertiviteit en gezond verstand zijn belangrijk. Ik voel me wel thuis in het mannenkorps. Fysieke kracht heb ik van nature misschien minder, maar ik voeg een andere noot toe. Sinds kort ben ik naast brandweervrijwilliger ook officier van dienst communicatie, voorlichter in het veld zeg maar. Ik zorg ervoor dat inwoners weten wat ze moeten doen. Ik geef ze handlingsperspectief. Via Twitter bijvoorbeeld. Ik geef voorlichting over de te nemen stappen van de brandweer, heel feitelijk. Ik sta dan in direct contact met de officier van de brandweer ter plaatse, die mijn beeld van de situatie compleet maakt. Is de situatie groot of complex, dan ga ik ernaar toe om de pers te woord te staan. Met collega’s en andere hulpdiensten stem ik af welke informatie we moeten delen voor de veiligheid van de inwoners.
Ik heb geen communicatie-achtergrond dus moest eerst een media- en schrijftraining volgen. Oefenen met de camera op je gezicht en een lastige journalist die je het hemd van het lijf vraagt! In het begin werd ik geschaduwd door een collega tijdens mijn diensten. Heel prettig, dan kon ik even sparren over de boodschap die ik naar buiten wilde brengen. Momenteel volg ik nog de rijopleiding, waarmee ik straks ook verantwoord met zwaailicht kan rijden. Het is leuk om jezelf verder te ontwikkelen. Ik zie altijd ruimte voor verbetering hoor. Zo wil ik mijn volgende tv-optreden vlotter en minder hakkelend doen dan mijn debuut. Al was mijn familie apetrots.
Ik voel me heel welkom in het team van functionarissen. Eenzelfde gevoel van saamhorigheid als in het brandweerkorps in Markelo, waarvoor ik natuurlijk ook nog steeds uitruk. Als ik dienst heb als voorlichter, kan ik niet naar onze kazerne. Pittig aan de diensten is dat je soms meerdere nachten in de week uit bed wordt gepiept. Dat is weer even wennen. Het doet me denken aan de tijd dat de kinderen nog heel klein waren en ’s nachts alarm sloegen voor een voeding…
Het thuisfront is trots. De kinderen verheugen zich op mijn piketweken, dan rijd ik in de rode brandweerauto en daar mogen zij dan ook even inzitten. Mama is een ware hit onder de klasgenootjes. Misschien kan ik als moeder een volgende generatie alvast enthousiast maken! Brandweer zijn vind ik geweldig. De pieper gaat, je sjeest naar de kazerne, hijst je in het pak en stapt in de wagen. Op weg naar het onbekende, maar met vertrouwen in elkaar: die klus gaan we samen klaren.
In voor actie én betekenis in je leven? Meld je aan voor een selectiedag. Dan proef je aan het brandweervak en ervaar je of dit iets is voor jou. Zeg niet te snel: “geen tijd”. Als je echt iets wilt, maak je daar tijd voor!
Bezoek de pagina Lees ook de ervaringsverhalen van Sophie, Brian, Tony, Bjarne, Jorieke en Hans >