Negen jaar geleden kwam de brandweer bij toeval op mijn pad. Na mijn studie psychologie aan Universiteit Twente ben ik gaan werken als docent aan Hogeschool Saxion. Na twee jaar werd ik benaderd door een wervingsbureau voor de functie van specialist Opleiden & Oefenen bij Brandweer Twente. Na een gesprek was ik meteen enthousiast. Het idee om bij de brandweer te werken sprak me enorm aan. Kort nadat ik was begonnen, raakte ik al besmet met het ‘brandweervirus’ en begon ik aan de manschap opleiding. Ik slaagde en ben sindsdien ook brandweervrijwilliger.
Ik heb meer dan vier jaar gewerkt als specialist Opleiden & Oefenen, waarbij ik ook de rol van oefencoördinator bij de kazerne Enschede vervulde. Toen er een vacature vrijkwam voor specialist Voorlichting & Toezicht binnen de sector Brandveiligheid, heb ik de overstap gemaakt. In deze functie kon ik mijn achtergrondkennis en vaardigheden op het gebied van psychologie toepassen om het brandveilige gedrag van de inwoners van Twente te bevorderen. Daarnaast ben ik de rol van beleidsondersteuner in de crisisorganisatie gaan vervullen. Een half jaar geleden kwam de vacature voor teamleider Incidentbestrijding voorbij. De functieomschrijving sloot perfect aan bij mijn interesses en vaardigheden. Ik had altijd al gedacht aan een stap naar een leidinggevende functie, maar vroeg me af of dit al het juiste moment was. Na het zorgvuldig afwegen van de voor- en nadelen was de beslissing helder: “Ik ga solliciteren!”
Wat ik erg leuk vind aan mijn leidinggevende rol bij de sector Incidentbestrijding, is de mogelijkheid om met verschillende mensen en afdelingen samen te werken. Samen zijn we verantwoordelijk voor een goede brandweerzorg in heel Twente, waar elke kazerne, afdeling en functie een belangrijk onderdeel van is. Ik geniet ervan om als verbindende schakel te fungeren. Geen enkele dag is hetzelfde, en dat vind ik heerlijk.
Ik zou willen dat Internationale Vrouwendag niet nodig was, en dat het voltijds werken door vrouwen (met of zonder gezin) net zo normaal werd beschouwd als bij mannen. Deze perceptie is waarschijnlijk moeilijk te veranderen, omdat we op allerlei manieren – bewust of onbewust – worden beïnvloed door de boodschap dat vrouwen primair verantwoordelijk zijn voor de zorg van hun kinderen. De vraag: “Hoe doe je dat dan met de kinderen?” is bijna standaard voor een moeder. Hoewel dit vaak uit interesse wordt gesteld, voelt het soms ook als een oordeel. Een vader krijgt deze vraag niet zo vaak. Begrijpelijk, maar eigenlijk ook een beetje vreemd, toch?!
You can do it! Denk in mogelijkheden, niet in beperkingen, zelfs als je een druk gezinsleven hebt. Waar een wil is, is een weg. Vind een balans tussen werk en privé die voor jou werkt. Er is geen goed of fout, dit is voor iedereen anders.