Brandweervrijwilliger Lisa
Een paar jaar geleden zag Lisa Visser een oproepje dat de brandweer in Hoogezand mensen zocht. Dat leek haar wel wat. Inmiddels zit ze er vier jaar bij en steekt ze veel tijd in haar werk bij de brandweer. “Het is fijn om naast mijn kantoorbaan actief bezig te zijn. Daarnaast geeft het veel voldoening en leer ik meer over mezelf.”
Toen Lisa vier jaar geleden de oproep van de brandweer zag, was ze gelijk enthousiast. Tegelijkertijd wist ze eigenlijk nog niet zo goed wat het brandweerwerk precies inhield. “Ik ben naar de open dag geweest en ik heb online veel opgezocht om een beter beeld te krijgen. Ook tijdens het sollicitatiegesprek vertelden ze veel over wat de brandweer precies doet. Dat gesprek is echt tweerichtingsverkeer. Dat is heel belangrijk, want vaak merk je toch dat mensen geen realistisch beeld hebben van het brandweervak.”
Familiecultuur
Ook Lisa merkte al snel dat haar beeld van de brandweer niet helemaal klopte. “Van tevoren dacht ik dat het vooral zou gaan om woningbranden, maar daar zijn er helemaal niet zoveel van. Technische hulpverlening komt bijvoorbeeld ook veel voor. Dan kan het gaan om een koe in de sloot of een auto-ongeluk. Wat ik van tevoren ook niet had verwacht, is dat het sociale aspect zo belangrijk is. Die familiecultuur is heel bijzonder, en ervaar je pas echt als je erbij zit.”
Overdag zit Lisa veel achter haar bureau, want ze werkt als arbo-coördinator. “Ik vind het leuk om daarnaast ook praktisch bezig te zijn en wat actie in mijn leven te hebben. De combinatie met mijn werk is goed te doen. In Hoogezand heb je één keer in de vier weken een week dienst. Als ik dienst heb, werk ik zoveel mogelijk vanuit huis zodat ik kan uitrukken. Ook werk ik regelmatig vanuit de kazerne, daar zijn namelijk werkplekken die ook gebruikt kunnen worden door ’thuiswerkers’. En het scheelt dat ik gemakkelijk met mijn uren kan schuiven. Maar als ik vanuit kantoor werk, kan ik niet uitrukken. Dan regel ik vervanging als ik dienst heb.”
Veel uitrukken
Lisa heeft een zoon van acht die inmiddels al niet meer anders weet dan dat zijn moeder bij de brandweer zit. “Mijn zoon schrikt gelukkig allang niet meer van de pieper: hij is het al helemaal gewend.” Hetzelfde geldt voor Lisa. “In de eerste dienstweek was ik me heel erg bewust van de pieper, maar dat was vrij snel voorbij. Wel hoop ik altijd dat er een oproep komt, want daarvoor zit ik bij de brandweer.”
In Hoogezand gaat de pieper vaak genoeg, want het is één van de kazernes met de meeste uitrukken in de provincie. “De kans op een incident waarbij je het verschil kunt maken, is in Hoogezand vrij groot. De pieper gaat elke week wel, dus je maakt genoeg mee. We hebben hier een diverse omgeving met fabrieken en industrie, een winkelcentrum, snelweg, de Kielsterachterweg en woonwijken dicht op elkaar. Daardoor zijn er ook veel verschillende uitrukken.”
Leidinggevende rol
Hoewel Lisa nog niet heel lang bij de brandweer zit, is ze al wel bevelvoerder. “In die rol heb je wat meer een helikopterview. Je moet vooruitdenken en je hebt een leidinggevende rol. Dat past wel bij mij: ik kan snel nadenken en ondertussen rustig blijven. Wat ik nog wel moest leren is hoe je voor een groep staat. Daarin heb ik me echt ontwikkeld tijdens de opleiding. Hoe reageert een groep op je als je iets op een bepaalde manier zegt? Ik heb geleerd om dingen kort en bondig uit te leggen, zodat het duidelijker is voor mensen.”
Maar ook op andere vlakken heeft Lisa zich ontwikkeld bij de brandweer. “Zo had ik nog nooit met een motorkettingzaag in mijn handen gestaan. Het geeft een goed gevoel om dat nu ook te kunnen. Als vrouw moet je hetzelfde kunnen als de mannen. Dat lukt me goed, al doe ik er tijdens de jaarlijkse fysieke keuring misschien wel iets langer over dan de rest. Het geeft me veel zelfvertrouwen dat ik dit kan.”