‘Die donderdag blijft me altijd bij. Ik was vroeg uit bed. Om de kamer op te warmen, stak ik de houtkachel aan. De aanmaakblokjes waren op, dus deed ik er verfverdunner bij. Hartstikke dom natuurlijk. Toen ik de kachel opende, viel er brandend hout uit en dat kwam op het flesje thinner terecht. Het flesje explodeerde. M’n kleding en baard vatten meteen vlam.’

Zware brandwonden

‘Binnen een paar tellen stond ik in brand, van mijn voorhoofd tot mijn tenen. Het ergste vuur kon ik met mijn handen doven. Mijn toenmalige vriendin gooide een pan water over mij heen en zette me onder de douche. Daarna ging ik, in het aluminiumfolie, de ambulance in. Binnen een uur lag ik met zware brandwonden in het Martini Ziekenhuis. Daar heb ik twee maanden gelegen.’

Fikkie stoken

‘Als jongetje had ik al iets met vuur. Fikkie stoken met vrienden. En met oudjaarsnacht mooie bulten in Bantega maken. Het kon niet gek genoeg. Vuur is nog steeds mooi. Ik ben er door het ongeluk niet bang voor geworden. Wel ben ik mij bewuster van de gevaren. En anders houden familie en vrienden mij wel scherp: Sjinkie, steek jij de kachel aan? We hebben de thinner al klaar gezet!’

Melle

‘Mijn zoontje Melle was bij het ongeluk. Hij weet donders goed dat vuur niet grappig is. Toch vindt hij het machtig. Zodra ik de kachel aanzet, staat hij er met z’n neus bovenop. Net zijn vader. Hij komt straks in de leeftijd dat-ie met vriendjes erop uittrekt. We moeten ‘m maar goed in gaten houden.’

Aanmaakblokjes

‘Ik laat een huis bouwen in Bantega. En ja, daar komt weer een houtkachel in. Niet dat-ie elke dag aangaat. Wel af en toe voor de gezelligheid. Nee, je zult mij nooit meer met thinner of lampenolie in de weer zien. En ik zeg tegen iedereen: doe het niet! Doe mij maar aanmaakblokjes én mooi droog hout. Dat is een stuk veiliger.’

 

Tekst: Bert Kobus
Beeld: Team Horsthuis