‘De dagen voor de brand hing er al een onbestemde geur in huis. Ik belde de leverancier van de zonnepanelen. Misschien was er iets mis met de panelen? Maar de monteur kon niets vinden. Ik weet nog dat ik woensdag ging slapen en dacht: wat als er brand uitbreekt, hoe komen we er dan uit? Ik vond dat ik mezelf niet zo moest aanstellen.’

Telefoontje

‘Ik werkte de volgende dag in het ziekenhuis, toen een collega naar me toe kwam. “Arina, dit telefoontje móet je even nemen”, zei ze. Het was de buurvrouw en ze vertelde dat mijn huis in brand stond. Mijn eerste vraag? Hoe gaat het met mijn dochter Sibani? Zij was die ochtend namelijk thuis. Gelukkig stond ze gezond en wel naast de buurvrouw. Toen de elektriciteit uitviel en de rookmelder afging, is ze direct naar buiten gevlucht.’

Ravage

‘Met twee collega’s reed ik naar Menaam. Ik was zó bang voor wat ik zou aantreffen. Toen we de straat inreden, stonden er drie brandweerwagens. Overal waren mensen. De uitslaande brand – begonnen in de meterkast – was al geblust. Kort daarna mocht ik binnen kijken: de ravage was enorm. Pas toen besefte ik dat onze kat Minoes miste.’

Taai beestje

‘Minoes was die ochtend gaan slapen op haar favoriete plekje: de stoel onder de keukentafel. Hier vond de brandweer haar: meer dood dan levend. Een brandweerman ontfermde zich direct over haar en diende haar zuurstof toe. Zo lief. Ze kwam gelukkig snel weer bij. De dierenambulance heeft haar gecheckt: Minoes bleek in orde. Ja, het is een taai beestje.’

Nasleep

‘Ik heb ontzettend veel hulp gekregen van buren en vrienden. De één kwam met kleding, de ander met een tijdelijke slaapplek. Daarna mochten we een tijdje wonen in een leegstaand huis hier in de straat. Natuurlijk, die brand hakt erin. Maar het had vele malen slechter kunnen aflopen. In augustus konden wij terug naar ons eigen huis. Minoes natuurlijk ook. Zij heeft haar favoriete plekje inmiddels weer gevonden.’

 

Tekst: Bert Kobus
Beeld: Team Horsthuis